sharing time!Ü this article is not about me..but honestly, i can relate with it so much!hehehe..just enjoy reading!Ü

hi! its been 4 months since i saw him and
talagang namimiss ko na siya... pero what can i
do? it seems that i have loved the wrong
person.... but still the pain keeps on hurting
me and kung walang magbibigay ng gamot
para dito sa nararamdaman ko.... baka mamatay na
ako....

to give you a background about my life,
everthing seems to be fine except dun sa
time na dumating na sa buhay ko yung
hinayupak na lalake na yon.... hehehehe....
kung curious kayo about dun sa guy...
bestfriend ko po yon kaso lang iba na
ang nangyari as time passes by.....

classmate ko sya nung highschool. pards pa nga
ang tawagan namen.... o db ang sweet? di na ako
iba sa kanya and ganon na ren sya sa aken....
kung di nga lang ako naging babae baka naiuwi na
ako nun sa bahay nila and baka lahat ng gawaing
pang brusko eh ipagawa na nun sa ken eh.....
pero
cyempre mukha pa ren naman akong babae noh!!


highskul cyempre may prom.... wala cyang date,
wla ren ako.... i know that he wanted to invite
me to be his date pero ang ogag nga kasi nun
kaya the last minute tsaka lang sya nag-ask.
he went to our house... nakamotor po sya and
medyo pawisan pero infairness....
mabango pa ren....

he ask my permission to see my dress for the
prom.... cyempre para maloka sya sa aken at may
konting surprise... i refuse.... o sige, medyo
na frustrate sya pero hindi yon nagging
hadlang para invite nya ko....
sa ganda ko na to..... cyempre
ang dami munang pa-echeng.... hanggang sa
tanungin nya ako kung may date na ba me.... e

kung di ba naman siya abnormal eh.... papayag ba
akong makipagdate sa iba eh sya lang ang gusto
ko.... lam mo yon... sarap sampalin.... so in
short, papilit pa ba ako? syempre.....

the night of my life came, i was so pretty sabi
ng nang-uuto kong nanay... pero naniwala lang
ako nang sya na ang nagsabi....
blush ako ever....
kahit alam kong maganda ako since birth
(hehehehe)
iba pa ren yung sa kanya galing diba?

we enjoyed that night and lalo ko lang
napatunayan sa sarili ko na mahal ko na pala ang
hinayupak na bestfrend ko......

syempre ano pa ba ang sunod na event sa prom
kundi ang graduation na db? the night before the
graduation, we talked on the phone na para bang
it would be the last time na maririnig namen ang
boses ng isat-isa..... i’ve waited for the
moment
na mabanggit nya na may feelings din sya and
hindi naman ako nagkamali.... tinanong nya ako
kung may possibility daw na maging kame.... i
know na maiinis kayo sa ken dahil alam nyo ba
ang sagot ko?
ah, eh.... hindi pwede kase bestfrends
tayo eh.... yung mga anak na lang naten yung
ipag- partner naten....
sa isip-isip ko.... ang tanga!
pano ko nasabi ang ganong words? pero wala na
akong magagawa..... alam namang bawiin ko pa eh
di nahuli naman ako db? pero ang
tanga ko
talga....

cyempre college na.... im so proud to say na
napunta naman ako sa magandang school and take
note... pareho kame ng skul..... ano to?
kailangan bang ituloy ang naudlot na
pagmamahalan namen?.... hehehe....

nagkaboyfriend ako for a year and a
half....
minahal ko sya pero there are these conflicts
and problems na di na kayang ayusin....
in short.... nagbreak kame.....

i guess God meant that to happen kasi yon din
yung time na nagkita kame ng bestfrend ko.....
sa sobrang miss namen ang isa't-isa....
sabay na kameng umuwi, kumain, pumasok.....
im happy pero parang lalo ko lang
pinahirapan ang sarili ko
dahil my feelings for that guy grows each and
everytime that we are together... buti na lang
magaling akong magtago at magpigil....
hehehe.... bilib kayo noh?.....

one morning, im so busy preparing my project
that would be pass on that same
day....
alam kong dumating na sya at nasa likuran ko
na ang mokong pero dahil sobrang pressure
sa project.... gusto ko man syang dambahan...
cyempre mamayang gabi na lang di ba?
hehehe.... di ko sya masyadong napansin.....

may inabot syang sulat sa aken and he asked if i
could join him sa lunch.... i said yes.... then,
alis na cya.... alam naman kc nyang im busy.....

when i was about to enter the room, somebody
bumped me and my precious project fell... gusto
ko mang magalet... what can i do db? instead i
ask my prof to give me another chance to do my
project.... naalala ko si mokong.... the lunch
date.... kinuha ko ang cell ko to text him that
i cant come to our meeting.... e kaso.... pag
tinamaan k nga naman ng malas.... check operator
service daw.... i tried to look for friends or
other kakilala pero malas that day talaga....

and so i took my lunch all by my self....
naalala ko yung letter.... hinanap ko sa bag...
WALA!!!! bumalik me sa corridor praying na
andon pa yung sulat.... wala ren....
God! why? minsan lang magbigay ng sulat yon....
nawala pa.... dont know
how to tell him about the letter....

and so days and weeks passed, pag nagkikita
kame... di nya ako pinapansin... ako, i tried to
talk to him pero alam kong may kasalanan ako
pero ganon ba kalaki ang nagawa kong
di
pagpunta at ganon na lang ang iwas nya?...
sige... hinayaan ko na lang....

months na ang binilang... i heard that he was
dating a girl from the same school that we are
in... masakit.... na sa iba ko pa narinig na
sila na.... mas masakit na wala na akong
halaga sa kanya.....

basta... ilang araw din yon na ganon ang
nararamdaman ko.... weeks.... months....

gagraduate na po ako.... i wonder what's instore
for me in my last day in school.... and so i
thought na puntahan yung favorite hang out
namen.... when i was about to get near the

place.... i saw him... with the girl.... umiiyak
ang bruha but i cant hear what they are talking
about.... so i’ve decided to get out of that
place before my tears burst out....
and then a common friend ang sumalubong sa
aken.... saying na buntis ang girl....
syempre.... durog na durog ang puso ko....
kung kaya nyo lang ma-imagine yung

naramdaman ko.....

the night of that same day.... naloka ang lola
nyo.... nagparamdam ang mokong pagkaraan ng
pagkatagal-tagal na panahon... i thought it was
something good for me... for us.... pero i was
wrong.... so wrong..... he gave me a wedding
invitation and isa ako sa bridesmaids..... the
girl... she was waiting in the car.... o db?
dati motor lang ngaun... car na....

and so the wedding came.... maganda po ako
nun.... sabi ng nanay ko..
pero wala ng nagsecond the motion eh....
so naniwala na lang ako sa nanay ko....
then, there was this professor who
came to see me.... he handed over a letter with

my name carefully printed on the enveloped....
he said that he looked for the owner of
that letter kaso lang po malaki po ang skul
namin kaya mahirap magkahanapan db?
and so nung nakita nya ang name ko sa
invitation, he decided to bring
the letter thinking that it could save souls...
daw....

and so i was about to open the letter when the
priest ask kung sino daw ang tututol... dedma
ako.... alam namang manggulo pa ko noh....

binasa ko na ang letter..... nakakatouch po
talaga.... he opened up his feelings for me....
hoping na meron din daw akong feelings for

him.... he ask that if i will show up to our
hang - out the next day after he gave his
letter, then it means that i also have
feelings for him and that he would love me
for the rest of our lives.... but if i
wont.... then he will never open that topic
again.... he pleaded to me na sana
pumunta ako......

if only i have that letter.... if only i knew
about it.... kung di lang ako clumsy and carelss
to keep that letter... things would be
diffrent.... if only.....

and so i heard the priest announced the couple
as husband and wife.... ang sakit......

picture taking..... gusto mang sumabog ng
nararamdaman ko.... as you know.... magaling
akong magpigil.... pero masakit po talaga....
sobra......

after the picture taking...... niyakap ako ng
bestfrend ko.... ang higpit.... and teary eyed
nyang cnabi na....




i still love you.....